Over mij
– Wie ben ik –
Martine Vandevoordt
Ik heb lang nagedacht over wat ik hier wilde delen. Mijn parcours dat me tot het punt geleid heeft dat ik een volledige overstap gemaakt heb qua job is immers een parcours met veel bochten, omwegen en verkeersdrempels. Dus wat deel je dan?
Immers, als ik het parcours wil delen – want uiteindelijk is dat wel waarom mensen deze pagina lezen – dan zal dat geen kort stukje poëzie zijn. Het zal een hele boterham zijn. Als ik het echt heel erg inkort – wat ik geprobeerd heb – zodat het leesbaar is, dan herken ik mezelf niet meer in mijn tekst. En uiteindelijk doe je dat stukje ‘wie ben ik?’ net voor je doelpubliek.
Dus als je nu nog steeds verder leest, dan is er een grote kans dat wij een match zijn.
Dit is mijn parcours dat ik nota bene niet meer deel vanuit pijn, maar vanuit kracht en in de hoop dat het jou kan inspireren, moed kan geven en vertrouwen, ongeacht hoe moeilijk je het nu ook hebt.
Mijn naam is Martine en ik ben de oudste in een gezin met 5 kinderen. Mijn moeder kreeg 4 kinderen op 5 jaar tijd. Mijn jongste zus werd geboren toen ik 16 was. Ik was nooit alleen, maar toch voelde ik me vaak alleen en onbegrepen. En dat gevoel werd enkel versterkt toen mijn opa overleed op mijn 12.
Hij was mijn rots in de branding en had aan een half woord genoeg om mij te begrijpen. Alle weekends en alle vakanties bracht ik bij hem door. Het gemis was intens en heeft ervoor gezorgd dat ik me eigenlijk wat van mijn familie los gemaakt heb, net omdat ik me niet begrepen voelde. Het duurde tot mijn 38 vooraleer ik doorhad welke impact dit alles gehad had op mijn leven.
Immers, niet enkel had ik me los gemaakt van mijn familie, ik ging ook letterlijk ‘op afstand’ wonen: eerst in West-Vlaanderen en nadien zocht ik het nog verder en trok ik met mijn twee prachtige kinderen en hun vader naar Brazilië waar ik 3 jaar heel graag gewoond heb.
Ik voelde me er echt wel thuis, in de brousse, weg van alles en iedereen. Dat was het begin van mijn transformatieproces. Maar ik miste ‘iets’. Het plaatje klopte niet meer voor mij. Ik voelde dat ik niet mijn eigen pad aan het bewandelen was. En dat werd me nogal hardhandig duidelijk gemaakt toen ik een eerste keer ‘last’ kreeg van mijn tong. Ik begreep meteen dat ik niet mijn waarheid sprak, dat ik mezelf ‘inhield’, mezelf ‘klein hield’.
Toen ik enkele maanden later naar België terugkeerde en nog een tweetal weken later besloot dat ik mijn leven moest omgooien, diende zich een job aan… in een advocatenkantoor, niets dat zo ver afstaat van wie ik ben als dat. Pas later ontdekte ik immers dat mijn kernwoord, het ene woordje waarmee ik mezelf zou omschrijven, ‘connectie’ is. Maar ik was dankbaar.
Kort daarop werd voor de eerste keer tongkanker vastgesteld bij mij, hoewel ik niet rookte en ook niet dronk. De link was duidelijk voor mij. Ik voelde dat het pad naast de vader van mijn kinderen ten einde liep en besliste de scheiding in te zetten.
Tongkanker, geen eigen huis (mijn kinderen en ik woonden op dat moment in bij mijn ouders), nog geen vast contract en ik blies mijn relatie op. Vier grote pijlers en geen enkele stond nog overeind. Ik krabbelde recht en nog vrij snel ook. Ik was trots op mezelf. Ik kon opnieuw aan de slag bij mijn oude werkgever en ben daar tot op de dag van vandaag heel erg dankbaar voor!
Tegelijk voelde ik nog steeds iets knagen. Het klopte niet. En 4.5 jaar later kreeg ik dan ook opnieuw kanker. En dit keer geen kleintje. Ik werd meermaals gewaarschuwd voor de mogelijke risico’s en gevolgen. Ik wist wat me te wachten stond, maar dan nog wat groter en zwaarder. Ik was al aan het polsen naar euthanasie en wilsbeschikking.
Uiteindelijk ben ik nooit zover geraakt, want een kleine twee weken na mijn verdict lag ik al op de operatietafel. Het ging allemaal heel erg snel. Ik had het gevoel dat ik ‘geleefd’ werd en geen zeggenschap had over mijn eigen leven. Dat woog heel zwaar op mij.
Op dat moment woonde ik wel alleen. Vertaler-tolk van opleiding en ik kon niet communiceren. Ik heb een heel jaar logopedie gevolgd, moest opnieuw leren eten, drinken, slikken, zelfs een gewone zoen geven. Ik verslikte me vaak heel heftig, zelfs als ik gewoon dronk. Ik kon maanden niet met de auto rijden, omdat ik mijn hoofd niet kon draaien. Ik was een sportbeest en kon niet meer sporten. Altijd had ik gezegd: ‘Als ze me mijn sport afpakken, dan mag je me onder de grond stoppen.’ En daar stond ik dan. Ik voelde me letterlijk gevangen in mijn eigen lichaam. Ik was nog maar een schim van de sportieve, levenslustige vrouw die ik ooit was. Ik wilde niet meer leven.
Toen ik enkele maanden later naar België terugkeerde en nog een tweetal weken later besloot dat ik mijn leven moest omgooien, diende zich een job aan… in een advocatenkantoor, niets dat zo ver afstaat van wie ik ben als dat. Pas later ontdekte ik immers dat mijn kernwoord, het ene woordje waarmee ik mezelf zou omschrijven, ‘connectie’ is. Maar ik was dankbaar.
Kort daarop werd voor de eerste keer tongkanker vastgesteld bij mij, hoewel ik niet rookte en ook niet dronk. De link was duidelijk voor mij. Ik voelde dat het pad naast de vader van mijn kinderen ten einde liep en besliste de scheiding in te zetten.
Tongkanker, geen eigen huis (mijn kinderen en ik woonden op dat moment in bij mijn ouders), nog geen vast contract en ik blies mijn relatie op. Vier grote pijlers en geen enkele stond nog overeind. Ik krabbelde recht en nog vrij snel ook. Ik was trots op mezelf. Ik kon opnieuw aan de slag bij mijn oude werkgever en ben daar tot op de dag van vandaag heel erg dankbaar voor!
Tegelijk voelde ik nog steeds iets knagen. Het klopte niet. En 4.5 jaar later kreeg ik dan ook opnieuw kanker. En dit keer geen kleintje. Ik werd meermaals gewaarschuwd voor de mogelijke risico’s en gevolgen. Ik wist wat me te wachten stond, maar dan nog wat groter en zwaarder. Ik was al aan het polsen naar euthanasie en wilsbeschikking.
Uiteindelijk ben ik nooit zover geraakt, want een kleine twee weken na mijn verdict lag ik al op de operatietafel. Het ging allemaal heel erg snel. Ik had het gevoel dat ik ‘geleefd’ werd en geen zeggenschap had over mijn eigen leven. Dat woog heel zwaar op mij.
Op dat moment woonde ik wel alleen. Vertaler-tolk van opleiding en ik kon niet communiceren. Ik heb een heel jaar logopedie gevolgd, moest opnieuw leren eten, drinken, slikken, zelfs een gewone zoen geven. Ik verslikte me vaak heel heftig, zelfs als ik gewoon dronk. Ik kon maanden niet met de auto rijden, omdat ik mijn hoofd niet kon draaien. Ik was een sportbeest en kon niet meer sporten. Altijd had ik gezegd: ‘Als ze me mijn sport afpakken, dan mag je me onder de grond stoppen.’ En daar stond ik dan. Ik voelde me letterlijk gevangen in mijn eigen lichaam. Ik was nog maar een schim van de sportieve, levenslustige vrouw die ik ooit was. Ik wilde niet meer leven.
En toen kwamen één voor één de lichtpuntjes op mijn pad, de therapeuten waar ik bijna stuk voor stuk een diepe connectie mee had en waarvan ik er ondertussen enkele tot mijn goede vrienden mag rekenen. Dankbaar, want ik maakte het hen vaak niet makkelijk!
Dankzij één van hen kwam ik in contact met Access Bars. Ik merkte dat ik een pak rustiger werd, stressbestendiger en dat ik ook dieper en beter ging slapen. Ik besloot de opleiding zelf te volgen, met heel fijne ervaringen tot gevolg.
Dankzij een andere engel, die me echt wel door mijn diepste dal ‘getrokken’ heeft door me mijn eigen schaduwkanten te laten omarmen en mijn patronen te helpen doorbreken, kwam ik in contact met FKC, nadat ik mijn rechterarm bijna niet meer kon gebruiken en een heel jaar kine zou moeten volgen, wat ik dus niet zag zitten. Twee weken later was de pijnal beter. Na twee maanden kon ik terug op mijn rechterschouder slapen en 8 maanden later was mijn schouder volledig hersteld. Ik bleef echter naar mijn FKC-therapeute gaan, meestal voor mentale dingen. Ik merkte echter dat ik ook fysiek beterschap begon te voelen. Zo hebben we bijvoorbeeld nooit afzonderlijk op mijn hooikoorts gewerkt. Ik nam ooit zware medicatie en puffers, maar had plots niets meer nodig voor mijn hooikoorts. En zo besloot ik dus ook de opleiding te volgen tot FKC-hulpverlener.
Ik had enkele schitterende lichtpuntjes in mijn leven (waaronder ook niet te vergeten mijn kinderen en mijn beste vrienden) die me opnieuw hielpen om het zilveren randje te zien aan de wolken voor mijn zon. Nu is het mijn beurt om een lichtpuntje te zijn in het leven van anderen, om anderen te helpen het zilveren randje te zien aan hun wolken.
Dus heb je na het lezen van deze tekst het gevoel dat ik iets voor jou kan betekenen, aarzel dan zeker niet om contact op te nemen. Dan plan ik graag een eerste gratis kennismakingsgesprek in waarbij we even kunnen aftoetsen waar en hoe ik jou kan helpen.
Het begon allemaal met Rhonda Byrne, ‘the Secret’.
• Kristien Cillen – Change2Positive
• Eckhart Tolle
• Jay Shetty
• Wayne Dyer +
• Tony Robbins
• Bruce H. Lipton
• Simon Sinek
• Teal Swan
• Brené Brown
• Louise Hay
• Abraham-Hicks
Speciaal bedankje (in alfabetische volgorde) aan onderstaande mensen die mij begeleid
hebben in mijn traject om hier te geraken:
• Bianca Vanstraelen, rots in de branding• Anneleen Vanroy – Bekijk website
• Els Jordens – Bekijk website
• Jasmine Juvyns – Bekijk Linkedin
• Karen Vanbilsen – Bekijk website
• Kristien Cillen – Bekijk website
• Kristien Mechelmans – Bekijk website
• Roos Geurts – Bekijk website
• Silvia Contartese – Bekijk website
• Thierry Princiotta – Bekijk website